روز های تکراری و بی پایان.مترو ها می گذرند و من همچنان روی این نیمکت،نشسته ام.مردم با عجله از کنارم عبور می کنند و لعنت می فرستند.به چی؟به این که دیر به سر کار خود می رسند؟یا یک چیز دیگر...؟آرام بلند می شوم.به سمت در مترو می روم.قطرات باران زمین را نرم کرده اند. چتر خیال را باز می کنم و زیر باران می آیم.آرام لبخند می زنم و می گویم:چه روز خوبیست!و زیرآن هوای بارانی،قدم می زنم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: